9 grudnia, na ostatnim już w tym
roku spotkaniu z cyklu Wrota wyobraźni: akademickie spotkania z literaturą, gościliśmy
Sylwię Chutnik, która promowała swoją ostatnią książkę „Smutek cinkciarza”.
Sylwia Chutnik - polska kulturoznawczyni, feministka,
działaczka społeczna, pisarka, laureatka Paszportu Polityki w
kategorii Literatura za rok 2008, trzykrotnie nominowana do Nagrody
Literackiej Nike (w 2009 za Kieszonkowy atlas kobiet, w 2013 za Cwaniary i
w 2015 za W krainie czarów).
Spotkanie otworzyła dyrektor Biblioteki
UKW dr Aldona Chlewicka-Mączyńska, a poprowadził je, jak zawsze, Adam Wierzabanowski. Na saksofonie, w formie tematów muzycznych obrazujących rozdziały książki, przygrywał Marcin Dobiec, student Wydziału Edukacji Muzycznej UKW.
W dyskusji wzięła udział dr
hab. prof. nadzw. Ewa Górecka oraz dr Iwona Jastrzębska-Puzowska z Instytutu
Filologii Polskiej i Kulturoznawstwa UKW.
Pisarka na pytanie, skąd wzięła się
ta fascynacja „cinkciarzem”, odpowiedziała, że jest to jej ciekawość pisarska, artystyczna,
która jest kontynuacją tego, w jaki sposób patrzy na ludzi. Wyznała także, że lubi
swoich bohaterów i bohaterki wynajdywać z właśnie takich niezbyt oczywistych
miejsc, zawodów, przestrzeni, których zazwyczaj nie
wprowadzało się na literackie salony. „Smutek cinkciarza” to próba stworzenia
pewnego rodzaju archiwum przeszłości, archiwum półświatka, czasów minionych,
ale nie z sentymentu do PRL-u i tamtej dekady, ale raczej jako pomysł na
przechwycenie i zastopowanie tamtych czasów, aby o nich nie zapomnieć, bo to one
były naszym elementem przeszłości.
Sylwia Chutnik przyznała, że
przez całe dzieciństwo towarzyszyły jej opowieści o klubach, restauracjach,
barach i zabawach, ponieważ jej tata grywał na warszawskich dancingach, tak
więc dykteryjki i anegdoty, które zawarła w swojej ostatniej książce, są zaczerpniete z bezpośrednich relacji taty. Zdradziła
na spotkaniu: „Mnie zawsze ciągnęło do takiego dancingowego klimatu. Zawsze
blisko mi było do tiulu, brokatu i cekinów. To baraszkowanie między ciuchami,
przebieranie się, malowanie, tapiry, fryzury. Dancing w dużej mierze
ukształtował mój gust na równi z filmem fabularnym Akademia Pana Kleksa.”
Pisarka określiła swoją książkę
wyzwaniem literackim. Dancing, anegdoty, stworzenie fabuły i bohatera, było jej
potrzebne, aby trochę zmylić ślady, żebyśmy mogli trochę pokluczyć w tej
opowieści. „Smutek cinkciarza”, jak sama Sylwia Chutnik zaznaczyła, jest wesołą
opowieścią, ale wesołą opowieścią o śmierci, która czyha na końcu. Dodała: „…dla
mnie najważniejsze było to, żeby stworzyć taką postać, która będzie korowodem
dancingowym prowadziła Państwa do okrutnego finału”.
Pytano autorkę również m.in. o
to: czy to jest przypowieść o trudnym życiu w PRL-u, trudnym życiu cinkciarza,
profesji już nie istniejącej, dlaczego wplotła teksty tych, a nie innych piosenek,
czy nie było pokusy, aby bardziej rozwinąć i rozbudować temat morderstwa, dlaczego przeniosła morderstwo z Sopotu do Warszawy i w końcu, jak wygląda
praca nad książką pisaną na zamówienie.
Ewa Górecka podsumowując
spotkanie powiedziała, że tę książkę należy przeczytać z kilku powodów: dla osoby z
pokolenia znające tamte czasy, to taki dobry powrót do PRL-u w wersji glamour
zza której wyziera rozpacz, smutek, beznadzieja i kres tej epoki, ale książka
może być nawet bardziej interesująca dla tych osób, które z tymi czasami się
nie zetknęły. „Smutek cinkciarza” to wycieczka nie tylko do innej rzeczywistości,
ale wycieczka do takiego świata, w którym istnieje inna rzeczywistość, inna hierarchia
wartości, inne profesje i inny sposób myślenia. Chociażby ten fakt stanowi już
wystarczający powód, żeby chcieć literacko zetknąć się z cinkciarzem i jego smutkiem, aczkolwiek
widzimy go w takim chocholim tańcu PRL-u.
Tradycyjnie po spotkaniu autorka
rozdawała autografy i rozmawiała z czytelnikami.
Więcej zdjęć - TUTAJ
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz